Najpierw Bóg (w tym wypadku jest nim rysownik i scenarzysta
Eric Powell) stworzył świat. Najbardziej pulpowy z pulpowych. „Goon”
(czyli po polsku Zbir) jest bowiem szaloną, narysowaną fantastycznie i z
nie lada rozmachem, nasterydowaną mieszanką horroru i noir. Mimo iż
uniwersum oparte jest na ogranych kliszach, to ostatecznie jest tworem
bardzo oryginalnym, a świat tu przedstawiony trudno porównać do
czegokolwiek innego.
Mikrokosmos Powella wygląda tak: Wszystko dzieje się w przedziwnym
miasteczku opanowanym przez hordy krwiożerczych zombie, zbierających się
tłumnie na ulicy Samotnej. Główny bohater, tytułowy Zbir jest
silnorękim gangusem, którego organizacja jako jedyna przetrwała
zawirowania spowodowane pojawieniem się w okolicy żywych trupów. W
wolnych chwilach od ciemnych interesów to właśnie on chroni swoją
dzielnicę przed zalewem nieumarłych, dzięki czemu ma posłuch i
uwielbienie wśród jej mieszkańców. Zombiakami dowodzi bezimienny kapłan
Zombie, który jest niczym karykaturalny złoczyńca wyjęty z kreskówki – w
każdym odcinku knuje jak zlikwidować Goona i przejąć władze nad
chronioną przez niego dzielnicą. Ważnym miejscem dla fabuły jest knajpa
„U Nortona”, to tam spotykają się bohaterowie i to tam zazwyczaj
zawiązuje się akcja każdego odcinka. Najważniejszą z postaci oprócz
Goona jest jego bliski kumpel Frankie – niski facet, który lata za
spódniczkami i uwielbia wbijać swoim przeciwnikom nóż w oczy („kosa w
oko!”). Inną pojawiającą się w tych fabułach postacią jest Sęp. To
starzec, którego los mocno naznaczył i sprawił, że stał się odwrotnością
zombie i by przetrwać musi jeść mięso nieumarłych.
Seria bardzo długo jest niezobowiązującą rozrywką, traktującą o
kolejnych potyczkach Goona z kapłanem Zombie. Nagród Eisnera, którymi
komiks ten został obsypany, nie dostaje się jednak za szaloną
rozpierduchę i kawały o fekaliach, a tego wszystkiego jest sporo w
opowieści Powella. Dlaczego więc „Goon” ma status dzieła kultowego i
wartego Waszej uwagi? U nas wydano na razie dwa obszerne tomy i
zalecałbym kupienie sobie od razu obu. Z prostej przyczyny – dopiero w
drugim autor pokazuje, że jego seria to nie tylko bezmyślna rąbanka
okraszona czarnym humorem. Powell po uprzednim, na mój gust dość
powolnym, rozbudowaniu rysów psychologicznych bohaterów opowiada w
stworzonym przez siebie świecie historie głębsze, ciekawsze, mądrzejsze.
I w sumie wielka szkoda, że tak długo się rozkręca, bo część
czytelników może odpaść od tej serii przez tę przydługą ekspozycję.
Sercem drugiego tomu, prócz przekozackiej opowieści o lokalnej drużynie
futbolowej, do której należał Zbir, jest historia (to dłuższa powieść
graficzna, a nie regularny zeszyt, ale oczywiście została zebrana w tej
kolekcji) „Chinatown i tajemnica pana Wickera”. Gwarantuję – warto dać
szansę Goonowi nawet tylko dla tego fragmentu, bo ta odsłona jego
przygód złamie Wam serce. Autor udowadnia nią, że bardzo dobrze wie jak
grać na uczuciach czytelników i umie opowiadać zupełnie inne historie,
od tych zawartych w pierwszych zeszytach.
Warstwa graficzna stoi na bardzo wysokim poziomie. Już zaczynając
serię, Powell był jako rysownik ukształtowanym twórcą, którego na wskroś
pulpowe prace można porównać między innymi do dzieł Willa Eisnera z
czasów jego serii o „Spirycie” – zresztą na podobieństwa do tego klasyka
bardzo trafnie wskazuje Frank Darabont we wstępie do jednego z
rozdziałów. „Goon” ma też niebywałe szczęście do kolorysty, bo warstwą
tą zgodził się zająć Dave Stewart, czyli człowiek, znany z tego, że
kładzie barwy na komiksy z uniwersum „Hellboya”. Co ciekawe bohater tej
serii pojawia się gościnnie u Powella wraz z samym Mikiem Mignolą, który
narysował fragment opowieści.
Zakończyłem lekturę „Goona” na drugim, niedawno wydanym u nas tomie.
To dopiero początek sagi, bo cała seria ma być zamknięta aż w pięciu
opasłych woluminach. Będę ja na pewno zbierał, bo to, co dostaliśmy do
tej pory, świadczy o tym, iż Powell ma jeszcze sporo do powiedzenia i
mam nadzieję, że w dalszych częściach jeszcze nie raz pokazuje rogi i
serwuje dojrzalsze opowieści. Przypadkowych czytelników może odstraszać
od tej historii fakt, że długo się rozkręca, bo czytając zbiorczy tom
łatwo przedawkować, to co Powell przedstawia na początku. Niemniej
akurat odbiorców zaglądających na Mortal nic nie powinno od tej historii
odstraszać, wszak to uberpulpowa opowieść, a to idealnie wpisuje się w
zazwyczaj serwowany Wam przez nas program.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz